موج دريـــــا به تماشـــــاي تو در جا زده بود

صبحدم صيـــــت تو پيچيد به صحرا چو نسيم

عطر گيســـــوي تــــو بر دامن صحرا زده بود

مي چميــــدي به چمــــن مست چو آهوي خُتَن

ماتـــــش آئينــــه ي دل محـــو تماشا زده بود

نور در نور شــــد از بارقـــه ات دشت و دمن

اهـــــرمـــــن زانـــو مگر پيـش اهورا زده بود

سيـــــب آسيــــب نـزد بـــــر يم حيثيّت خـويش

تاج گـــــل بـــــر شـــــرف آدم و حـوّا زده بود

حاصلي جزعـرق از شرم مگر داشـت به روي

هر کسـي طعـــــنه به ســـوداي زليخا زده بود

کاش بودي که ببيـني که چــه خون شد دل من

غم علَـــــم بر دل مـــــن در شــب يلدا زده بود

با تـــــو مي شد سپـري گر شب من تا به سحر